Dijkdoorbraak in de Alblasserwaard bij Papendrecht (Nationaal Archief)
In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 voltrekt de Watersnoodramp zich. Door springtij en een noordwesterstorm stijgt het water snel en overstromen grote delen van de provincie Zeeland en West-Brabant en de Zuid-Hollandse eilanden. De ramp kost aan meer dan 1800 mensen het leven.
Zaterdagmiddag, 31 januari 1953 steekt er een stevige wind op. Het KNMI waarschuwt op de radio voor een tijdelijke zware storm, die kan leiden tot gevaarlijk hoog water. Veel haalt de waarschuwing niet uit, want de meeste waterschappen zijn niet geabonneerd op de dienst voor stormwaarschuwingen en niet iedereen heeft een radio of telefoon. Omdat de storm langzaam uitgroeit tot een noordwesterstorm van windkracht tien (orkaankracht) raken steeds meer schepen op de Noordzee in nood. Het verwachtte eb blijft uit, het water staat even hoog als bij vloed. En dat terwijl niet alleen de vloed nog moet komen, het is ook springvloed, waardoor het water tijdens de vloed nog hoger zal komen te staan.
Het gaat overigens om een zogenaamde ‘lage springvloed’ en daarbij mag men eigenlijk nog van geluk spreken. Twee weken later zou sprake zijn geweest van hoge springvloed en zou het water nog 40 centimeter hoger gekomen.
Zaterdagavond worden op veel plaatsen dijkwachten ingesteld om de dijken in de gaten te houden. Langs de havens worden zogenaamde vloedplanken bevestigd, planken die half verrot blijken te zijn, maar die het hoge water tegen moeten houden.Lees hier verder over de watersnoodramp van 1953.
