De landelijke kerkvergadering die bekend werd onder de naam synode van Dordrecht begon op 13 november 1618. De vergadering moest een eind maken aan het conflict tussen remonstranten en contra-remonstranten en duurde tot 29 mei 1619.
Enerzijds waren er de remonstranten (ook wel rekkelijken of arminianen). Zij deelden de mening van de in 1609 overleden hoogleraar Jacobus Arminius die zei dat God niet al bij de geboorte bepaalde of een schepsel naar de hemel of hel zou gaan. Aan de andere kant stonden de contra-remonstanten, volgelingen van een andere godgeleerde: Franciscus Gomarus. Zij werden ook wel de preciezen of gomaristen genoemd en waren er van overtuigd dat bij aanvang van het leven het Laatste Oordeel al vast stond. Deze gedachtegang liet geen ruimte voor de vrije wil. Geloof werd gezien als een gevolg van goddelijke genade en niet als een menselijke verdienste.
Tijdens de Synode van Dordrecht werd uiteindelijk het arminianisme veroordeeld.
In Dordrecht werd ook besloten de gehele bijbel uit het Hebreeuws en Grieks in het Nederlands te vertalen. Deze Nederlandse vertaling, die in 1637 klaar was, leverde een belangrijke bijdrage aan de eenheid en het karakter van de Nederlandse taal. De bijbel kreeg de naam Statenvertaling, omdat de Staten-Generaal de vertaling bekostigde en autoriseerde.
